Αράχωβα- η Μύκονος του χειμώνα. Οι αρχαίοι λέγανε ότι οι Δελφοί είναι ο ομφαλός της Γης. Μου φαίνεται πως δεν έπεσαν και πολύ έξω. Μετά από προτροπή πολλών φίλων μου, αποφάσισα και εγώ να πάω στην Αράχωβα! Αλλά ήθελα να κάνω τη διαφορά, δεν πήγα χειμώνα (όπως ο κοινός κόσμος) αλλά κατακαλόκαιρο.
Το θέαμα με άφησε άφωνο. Μια ολόκληρη πόλη χτισμένη στους πρόποδες του Παρνασσού, που είχε κρατήσει πλήρως την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της, και συνυπήρχε αρμονικά με το ορεινό περιβάλλον. Παραδοσιακές ταβέρνες υπήρχαν παντού, τα σπίτια ήταν όλα πέτρινα, και όλα είχαν ένα τζάκι για να αντιμετωπίσουν τις χειμωνιάτικες χαμηλές θερμοκρασίες.
Περίμενα και εγώ λόγω εποχής, και όντας κατά κύριο λόγο χειμερινός προορισμός, να βρω πολύ λίγο κόσμο και να περάσω ένα χαλαρό διήμερο. Η πραγματικότητα ήρθε να με διαψεύσει από την πρώτη στιγμή. Η κεντρική πλατεία ήταν γεμάτη από κόσμο, και τα αυτοκίνητα δε σταματούσαν να περνάνε. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχαμε ήταν να κινηθούμε μάσα στα στενά δρομάκια της Αράχωβα με το θηριώδη τζιπ BMW που είχε πάρει πριν μια εβδομάδα ο κολλητός μου, και επέμενε να το πάρουμε μαζί για να το δοκιμάσει στο δρόμο.
Ο επιλογές ήταν αναρίθμητες. Μετά από προτροπή κάποιων ντόπιων κατοίκων επισκεφθήκαμε το Λιβάδι, το χιονοδρομικό κέντρο και καταλήξαμε στους Δελφούς. Το απόγευμα καταλήξαμε κουρασμένοι και πεινασμένοι σε μια παραδοσιακή ταβέρνα όπου γευτήκαμε τοπικές γεύσεις όπως φορμαέλα ( ντόπιο τυρί ψημένο στα κάρβουνα) και χυλοπίτες. Οι άνθρωποι ήταν πολύ εξυπηρετικοί και φιλόξενοι, και μετά το φαγητό μας κέρασαν τσίπουρο, κάθισαν μαζί μας και μας είπαν ιστορίες από τον τόπο τους.
Την επόμενη μέρα κάναμε βόλτες στα σοκάκια, διαπιστώνοντας ότι όλα τα τουριστικά μαγαζιά πουλούσαν χαλιά, βελέτζες, γούνες, και είδη σκι. Φυσικά υπήρχαν και τα μαγαζιά που μπορούσες να αγοράσεις παραδοσιακά προϊόντα όπως λουκάνικα, φορμαέλα, χυλοπίτες και μέλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου